Tje Ni Mousso

Chantez-chantez, jouez-jouez!

Zo begint de nieuwe cd van Amadou et Mariam; Wonderlijk genoeg troffen we hem alleen nog aan op internet. Waren we er zo vroeg bij of verloopt de distributie van deze nieuwe cd van Amadou Bagayoko en Mariam Doumbia alleen nog via de WWW? Hoe het ook zij, wij van FriqueShun zijn waarschijnlijk de eerste die op internet iets over deze nieuwe cd Tje Ni Mousso schrijven.

Het gaat goed met Le Couple Aveugle du Mali. Geruchten doen de ronde dat Amadou et Mariam de bestverkopende Afrikaanse artiesten van dit moment in Europa zijn. Na hun eerste succesvolle cd uit de zomer van 1998, waarvan de track Je pense a toi veelvuldig op de Franse televisie te zien was en in de hitparade van het land stond, hebben ze de smaak te pakken gekregen en is er met deze Tje Ni Mousso een zeer goed vervolg gekomen. Als we ook de foto's in het boekje mogen geloven, hebben de twee niets te klagen. Vooral Amadou is behoorlijk uitgedijd sinds de tijd dat ze nog slechts cassettes maakten, zo moet gezegd. Het boekje is overigens heel mooi vormgegeven in de vorm van de overbekende Afrikaanse kapperborden; handgeschilderde modellen op houten panelen. Het maakt het allemaal een stuk Afrikaanser dan de vorige, waarbij de twee in de sneeuw te zien waren...

De songs op de cd zijn stuk voor stuk nieuwe composities, behalve Fantani en Nangaraba, dat twee goedgeslaagde remakes zijn van de liedjes die op hun eerste cassette stonden. Hoewel de twee samen de muziek maken en zingen, blijken ze de liedjes toch voornamelijk apart te schrijven en te componeren. Echt veel verschil levert dat niet op, want Amadou en Mariam liggen op vrijwel dezelfde golflengte; Amadou met zijn 'guitare magique' en hun beider stemmen.

Deze cd is dus wat Malinezer, ook wat klank betreft. De vorige cd werd toch een beetje overspoeld door het internationale instrumentarium dat men had ingeschakeld. Daardoor is hun typische geluid, hun minimalistische sound (gitaar en stem), wat duidelijker uit de verf gekomen. Zoals bij alle muziek van Le Couple is ook de tekst belangrijk. Vaak in het Bambara, maar ook in het Frans gaat het vooral over liefde, verdraagzaamheid, eigenwaarde en mensenrechten, omgeven door een stevige laag 'woestijnblues'. Amadou en Mariam: 'Liefde is voor eeuwig, want voor alles is liefde nodig, tegenover jezelf en tegenover anderen. Wij zingen dus over de liefde uit humaniteit en wij houden ervan om daarover te zingen, we vinden ons erin terug. Het is goed om over de liefde, gerechtigheid, eenheid, vrede en tolerantie te zingen.'.

We kunnen zonder meer stellen dat de blues uit Afrika komt, en wel uit Bamako, Mali, aan de oever van de Niger. Of is het nu de Mississippi die door Bamako stroomt?

M.V., januari 2000