Papa

Vader(lands)liefde

Ruim drie jaar was het stil rond de Mali's bekendste culturele ambassadeur. Konden we ongeveer twee jaar geleden nog lauwtjes reageren op Sosie, het nieuwste album Papa is een echt vervolg op Folon... the past.

Het is altijd weer even wennen bij het verschijnen van een nieuw album van een artiest die al zo lang aan de top meedraait. Keita's muziek is al lang niet meer zoals de muziek die hij maakte met de Rail-band in de jaren zeventig. De solo-platen van Salif hebben aan de ene kant altijd weer iets nieuws; er zit altijd een duidelijke ontwikkeling in. Hij is voortdurend op zoek naar de juiste balans tussen moderniteit en zijn traditionele vocalen. Zo werkte hij deze keer met twee verschillende producers. Aan de andere kant echter moet je je als liefhebber iedere keer weer opnieuw instellen op de sfeer die hij met zijn muziek neerzet.
    Al enige maanden deed het gerucht de ronde dat er een nieuw album van meneer Keita zou verschijnen. Tot de tijd van verschijnen van dit nieuwe album zijn we zoet gehouden met een verzamelalbum en op cd uitgebrachte oude nummers uit zijn Railband- en Ambassadeurs-tijd (de laatste was overigens al eerder op cd uitgekomen, alleen met een ander hoesje). Het nieuwe Papa mag een album met internationale allure worden genoemd. Niemand minder dan de Jamaicaanse Grace Jones is op de plaat te horen, maar ook Djanka Diabaté, die al jaren meezingt in het koor op de achtergrond, mag ook deze keer weer niet ontbreken.
    De cd werd op verschillende plaatsen in de wereld opgenomen van eind 1997 tot begin dit jaar. In Salif's eigen Wanda-studio's in Bamako werden een aantal nummers opgenomen, in Parijs en in New York. Eigenlijk zegt de titel al aan wie deze cd is opgedragen. Aan zijn vader heeft Keita veel te danken, waaronder zijn leven.
    De opener Bolon begint strak en het tweede nummer Mama eindigt heel apart, met Grace Jones als achtergrondstem. De echte Salif Keita vinden we terug in het mooi voortkabbelende Ananamin. Dit nummer is vergelijkbaar met Seydou en Folon van het album Folon... the past. De drum in dit nummer had eigenlijk niet gehoeven, maar toch brengt deze een spanning teweeg die anders achterwege gebleven zou zijn. Dezelfde spanning ontstaat bij Sada. Kortom, een plaat die echt West-Afrikaans genoemd kan worden. Keita schuift hiermee dichter op naar zijn succesvolle collega's Mory Kanté en Sékouba 'Bambino' Diabaté uit Guinee, die al eerder albums maakten die een perfecte balans vormden tussen westerse moderniteiten en typische Afrikaanse muziek en zangkunst.
    De foto's in het boekje bij de cd zijn erg mooi. Zo te zien zijn ze gemaakt op lokatie 'au village' in Mali. Salif damt met vrienden en poseert op de foto met een net getrouwde bruid met haar vrouwelijke familieleden. De songteksten in het boekje zijn in het frans en engels.
    Wat mij betreft had de drumbegeleiding op de plaat alleen wat minder strak gekund en over het algemeen komt de stem van Salif toch eigenlijk beter uit de verf wanneer de muziek wat bombastischer is, zoals dat bij de eerste platen van de griot het geval was (Soro, Ko-Yan en Amen).

Je kunt Salif ook een emailtje sturen. Of hij ze ook zal beantwoorden of dat er uberhaupt een reactie terugkomt is natuurlijk de vraag.

M.V., augustus 1999